Dubai kende ik al. En Nikhe kende ik ook. Ik kende haar via een wederzijdse vriendin en kraamde bij haar eerste kindje in Vlissingen. Nikhe verhuisde toen haar eerste kindje nog maar een paar maanden was naar Dubai. Isabella is nu 4 jaar en we hebben altijd contact gehouden.
Nu er een tweede kindje op komst was wist ze me snel te strikken en zo stond ze al vroeg in mijn agenda. Leuk om weer naar Dubai te gaan! Een reisje naar de UAE (Verenigde Arabische Emiraten) is altijd weer een belevenis en lekker warm in de wintermaanden.
Het toeval wilde dat ook haar vriendin van een paar straten verderop zwanger bleek te zijn en was uitgerekend rond dezelfde tijd. Beide dames schreven zich bij mij in en we spraken af dat ik in de tussenliggende tijd bij Nikhe zou verblijven in afwachting van haar baby.
Het liep alleen een beetje anders. Toen de baby van de vriendin van Nikhe werd geboren was ik nog aan het werken in Valencia en kon haar dus toch niet helpen. Gelukkig vonden ze wat lokale hulp. Ik besloot vervroegd af te reizen naar Nikhe zodat ik de zorg voor Isabella nog voor de geboorte gedeeltelijk op me kon nemen. Ik ging mee naar zwemles, bracht haar naar school we deden boodschappen en gingen naar het strand. Ook was ik bij haar sportdag op school en bakte ik 30 pannenkoeken voor International Day, wat een feest.
Op het moment dat de baby geboren ging worden was ik al helemaal bekend met de gezinsroutine en was Isabella al helemaal gewend aan mij. De bevalling werd rond middernacht ingeleid en om 11 uur die ochtend werd Lucas geboren. Wat een verrassing voor Isabella toen ze uit school kwam en hoorde dat haar broertje was geboren! Ze trok haar allermooiste jurk aan en ik maakte een mooie vlecht in haar haren. Zo togen we ‘s middags samen met papa naar het ziekenhuis. Nog niet eerder zag ik zo’n trotse zus. Heel voorzichtig boog zij zich over het wiegje en zei: “mijn baby is geboren mama!”
Ze keek eens naar haar moeder en wilde toch wel weten hoe ze deze klus had geklaard…? Nikhe legde uit, op het niveau van een 4-jarige, over een opening down there waar de baby dan uit komt. “Maar dat past toch helemaal niet mama?” vroeg ze met wijd open ogen. Ze snapte wel dat het dan pijn gedaan moest hebben… De volgende dag kwamen ze al thuis uit het ziekenhuis, alles ging ook zo goed.
Lucas deed het super en mama herstelde voorspoedig. In alle rust kon het gezinnetje wennen aan de nieuwe situatie. Ik hielp waar ik kon, coachte waar nodig en ging samen met Isabella op pad. Ook ging ik mee naar de controles bij de kinderarts en gynaecoloog. Ik vind het altijd interessant om te zien hoe de ziekenhuizen er in het buitenland uitzien en hoe alles daar in zijn werk gaat. Het was een mooi nieuw ziekenhuis en alles verliep vlotjes. Zoals de zorg tijdens het kraambed in Nederland is geregeld is wel heel uniek, gewoon aan huis. Dat besef je dan maar al te goed. Het is toch best een hele onderneming voor een kraamvrouw en een pasgeboren ukkie. Isabella hielp graag mee bij de verschoning en het badje, het liefst zou ze hem steeds vasthouden of met hem spelen, maar dat komt vanzelf.
De baby van de vriendin ontmoette ik alsnog een paar keer en zo kon ik ook hier nog een bijdrage leveren.
Bij mensen verblijven in deze bijzondere tijd vind ik een groot voorrecht. Meegenieten van het prille geluk is heerlijk. Ik was onderdeel van het gezin en verliet het huis ook om hen samen te laten zijn. In de avonduren ging ik er op uit of las in bed een mooi boek. Natuurlijk bezocht ik de fonteinen, de vele ‘malls’ en genoot van het zonnetje op het strand.
Ik kijk terug op een fijne tijd bij lieve mensen, veel geluk lieverds! Tot binnenkort in Middelburg.
Jolanda van Eenennaam van Embrasse Kraamzorg
Wat een mooie ervaring! Wat ik me dan afvraag wie betaalt jou ticket? Loop je in je witejasje en broek? Heb je een kraamdossier mee? Heb je een weegschaal en andere hulpmiddelen bij je ? Gr.