‘Weet je het heel zeker?”
”Ja ga nou maar, dit kan nog wel dinsdag worden.”
Het is zondag 22 september 09:00u, gister was ik uitgerekend van ons eerste kindje en afgelopen vrijdag constateerde de verloskundige dat ik al 3 centimeter ontsluiting had. Vriendlief moet over een half uur op het voetbalveld staan voor de eerste wedstrijd van het seizoen en bij mij zijn zojuist de weeën begonnen. Van verschillende ervaringsdeskundigen had ik al gehoord dat de eerste keer rustig 72 uur kan duren. Kortom het kon nog wel dinsdag worden voordat we ons zoontje in de armen konden sluiten.
Mijn vriend wordt altijd , lief bedoeld, onrustig en onhandig wanneer ik me niet goed voel. Zo ook nu, ik had behoefte om alleen te zijn. Als een dier in de natuur wilde ik me terug trekken, in me zelf keren en me concentreren op het hele proces van de bevalling.
Na 3,5 uur kwam vriendlief weer thuis, hinkend en krom voorover gebogen zoals het een waardig geblesseerd voetballer betaamd. ”Kniebanden verrekt.”
Inmiddels gaf de weeën-app aan dat de weeën een minuut aanhielden en zich elke 4 minuten aandienden, de verloskundige mocht worden gebeld!
Drie kwartier later krijgen we te horen dat ik op 6 cm ontsluiting zit en we dus richting het ziekenhuis mogen gaan. Die zag ik nog niet aan komen. Overdonderd door dit nieuws pak ik met tranen in mijn ogen de vluchtkoffer en de, nu nog lege, maxi-cosi. De verloskundige waarschuwt me dat de autorit van ruim een half uur met weeën waarschijnlijk geen pretje zal zijn. Om half 3 arriveren we in het ziekenhuis. De verloskundige biedt me een rolstoel aan die ik afsla, kijkt vervolgens mijn vriend vragend aan die al aanstalten maakt om zich er in te settelen. Met mijn blik maak ik hem duidelijk dat hij maar beter door kan lopen. Precies 3 uur later beval ik van onze zoon Morris, een proces dat ik niet anders kan beschrijven dan de uitdrijving van een brandende vuurbal. Mijn onderkant voelt alsof er een sloopkogel met 150 km per uur tegenaan is geslingerd maar ik heb me nog nooit zo intens gelukkig gevoeld.
Vriendlief strompelt direct na het doorknippen van de navelstreng naar de dichtstbijzijnde stoel en gaat verzucht zitten; ”Sorry ik moet even zitten, doet me echt pijn die knie.” Even is het stil in de verloskamer, totdat hij de stilte verbreekt: ”Is hier misschien ook paracetamol?”