Als doula begeleid ik verschillende zwangeren en hun partners. Ook veel zwangeren zonder partner. Met allerlei verschillende culturele achtergronden is het een voorrecht om deze mensen te leren kennen. En met ze mee te lopen tijdens een van de belangrijkste gebeurtenissen in hun leven.
Soms heb je niet veel tijd om aanstaande ouders uitgebreid te leren kennen. Dan zijn er geen ideaal geplande voorgesprekken, optimale voorbereiding, en uitgebreide vragenlijsten. Vaak is er dan alleen de essentie van wat een doula is, er zijn. Het vertrouwen dat je wordt geschonken, gewoon omdat je er bent en niet van hun zijde wijkt, dat is enorm.
Tijdens de zwangerschap leerde ik haar kennen op het spreekuur. Hoogzwanger was ze. Maar prachtig, in traditionele kleding met felle kleuren. Altijd tot in de puntjes verzorgd. Afstandelijk, dat wel. Het was lastig om het ijs met haar te breken. Eerlijk gezegd, was dat toen bij lange na niet gebroken, en al helemaal niet gesmolten. Maar bij een bevalling kan je niet anders. Dan gaan alle maskers af.
Toen ik in het holst van de nacht werd gebeld of ik mijn lieve doulacollega wilde bijstaan tijdens de bevalling van haar. Ben ik snel naar ze toe gegaan. Het was buiten koud, maar met een vleugje warmte. Het beloofde een zonnige dag te worden. Buiten ontwaakten er steeds meer planten en bloemen. Voorzichtig lieten ze zichzelf zien, de lente hing in de lucht.
Eenmaal aangekomen werd ik begroet door mijn doulacollega. Ze praatte mij bij, en we bleven samen bij haar. Wederom was ze prachtig gekleed. Een lange jurk met een felgroene kleur. Haar haren waren omwikkeld, met een rompertje van haar aanstaande dochtertje dit keer.
Aan de ene kant mijn doulacollega, aan de andere kant ik. Samen waren we er voor haar. Rustig legde ik mijn hand op die van haar. En vanaf dat moment liet ze die van mij niet meer los. Na een tijdje besloten ze om de weeën te gaan bij-stimuleren. Al enkele uren vorderde haar ontsluiting niet. Ze wilden graag voorkomen dat ze te moe zou zijn tijdens de uitdrijvingsfase. Bij elke wee noemde ze de naam van mijn doulacollega. Haar naam was een soort mantra voor haar. Mijn doulacollega praatte zachtjes tegen haar: “Each contraction will bring your baby closer to you.”
Na een tijdje vroeg mijn doulacollega of ze iets wilde eten of drinken. Een koud glas met aardbeienlimonade. Dat wilde ze graag, dus zij ging het voor haar halen. Dan bleef ik bij haar, op de kamer. Nog steeds hielden we elkaars hand vast. Ze draaide haar gezicht naar mij. Het ijs was bijna gesmolten. Haar gezicht was verzacht. Er was weinig over van de maskers die zij eerder op hield.
“Do you have babies?”
“Yes, I’ve got three.”
“It’s not easy, you know.” Ze sloeg haar ogen neer, en keek even voor zich uit.
“I know, I understand. It’s not easy.” Ze keek me aan met zachte ogen, en zei vervolgens:
“In my country women scream, they cry, they get naked.” Lachend naar mij, knikte ik haar toe.
“In this country, women do the same. And if you want to scream, cry or get naked, it’s okay. Everything is okay.”
Mijn doulacollega kwam terug, ze gaf haar de aardbeienlimonade. Die dronk ze op, een droge mond van het puffen. Nog een poos zaten we daar samen aan weerszijden van haar. Tot ze ineens aangaf dat ze drukgevoel had. Aan haar buik zagen we het al. Haar buik maakte een neerwaartse beweging, prachtig om te zien dat de natuur dit heeft bedacht.
De verloskundige toucheerde haar, en ze had volledige ontsluiting. De laatste fase, voordat ze haar kindje in haar armen zou hebben was aangebroken. Ze trok haar benen naar boven, haar kin op haar borst en nam een hap lucht. Ze mocht persen. Al snel zagen we een stukje van het hoofd verschijnen. Ze had al een hele bos met haar!
Na een tijdje had ze het warm. Haar prachtige jurk moest uit. Het laatste stukje van haar masker was weg.
Na een korte uitdrijvingsfase werd er een prachtig meisje geboren. Ze werd gelijk op de borst van haar moeder gelegd. Klein, en tenger. Kwetsbaar, net als haar moeder. Maar sterk. Mijn doulacollega had de eer om de navelstreng door te knippen. Na een tijdje kwam de placenta. Het orgaan dat haar negen maanden lang voedde, en verbond samen met haar moeder.
Haar naam doet me denken aan de planten en bloemen die ik ‘s nachts zag toen ik weg ging op weg naar haar geboorte. “De bloemen in het Paradijs” dat is de betekenis van haar naam. En zo is zij geboren, als een prachtige bloem. Ik hoop dat ze altijd onthoudt wat haar naam betekent. Dat ze mag groeien, en opbloeien als de bloemen in het Paradijs. Dat ze altijd mag onthouden dat ze prachtig is, zowel vanbinnen als vanbuiten. Net als haar moeder.
Producten voor de kraamweek nodig? Klik hier
Over Geneviève:
Geneviève, moeder van Roy (’11), Rylonn (’16), sterrentweeling (’17) en Chloéy (’18), vrouw van Richard. Gepassioneerd, betrokken, perfectionistisch, leergierig, creatieve duizendpoot, van alles wat, paardenmeisje, paaldansen, achtergrond in de sociaal-pedagogische hulpverlening en Indofood.
Geneviève werkt als geboorte-, en postpartum doula. Tevens volgt zij aan StillBirthday een specialisatie tot bereavement (rouw)doula. Zo kan zij (aanstaande) ouders bijstaan die te maken hebben (of hebben gehad) met rouw- en verlies rondom de geboorte, en in de tijd daarna.
Daarnaast is zij Dancing for Birth instructor. Ze geeft zwangeren en (pas)bevallen moeders met hun baby’s dansles.
Ook loopt zij mee met een ervaren doula op een asielzoekerscentrum. Daar helpt zij mee de zwangeren te begeleiden, en wordt er nauw samengewerkt met de verloskundigen.
Geneviève is doula geworden vanwege haar eigen ervaringen rondom zwangerschap, geboorte en in de postpartum periode. Vanuit de visie: “Want bij elke geboorte wordt een gezin gevormd.”