Rond 12 weken maakte ik voor het eerst kennis met ze. Vol vertrouwen waren ze in hun zwangerschap. En voor haar was het vanaf de eerste dag duidelijk. Zij wilde een doula bij de bevalling. Tijdens het kennismakingsgesprek vertelde haar man en zij uitgebreid over wie zij waren. En ik beantwoordde hun vragen en vertelde wie ik was. Heel bewust waren zij bezig met de zwangerschap en alles wat daarbij kwam kijken. Ontspannen en vol vertrouwen in haar lijf en hun kindje.
Het mooiste vond ik hun liefde voor elkaar. Want ze waren het unaniem met elkaar eens. Dit is de énige persoon op aarde met wie ik samen een gezin wil stichten. In de voorbereiding praatten we over wensen, verlangens, voorkeuren, angsten en verdriet. Alles kwam stukje bij beetje langs. Ze waren open naar mij, en ik naar hun. Al in de zwangerschap vertelde zij dat ze het gevoel had dat hun dochtertje misschien eerder geboren zou worden. Toen ze mij een paar weken voor de uitgerekende datum belde om te zeggen dat de vliezen waren gebroken, was ik niet heel erg verbaasd.
Alles wat zij vooraf in hun bevalplan hadden gezet, ging een hele andere richting op. Ineens moesten zij schakelen naar een nieuwe versie. Ineens was hun gewenste thuisbevalling een medische bevalling geworden. De ontsluitingsfase verliep vlot voor een eerste kindje. Zowel hij als zij waren goed op elkaar ingespeeld. En ik mocht daar onderdeel van zij. Als een soort toeschouwer van een magisch sprookje. Zij wist op eigen kracht de weeën op te vangen. Hij gaf haar tegendruk, en mijn hand was er om in te knijpen. Hij voor haar, bij haar gezicht. Haar grote liefde, de vader van hun kindje. Achter haar stond ik, haar doula. Bij de persfase mocht zij zelf een houding kiezen. Het medisch personeel gaf alle ruimte en dacht in alles mee. Er was keuzevrijheid, autonomie en eigen regie.
Na de geboorte van hun prachtige dochter volgde een roerige tijd. Zowel hun dochter als zij kregen beiden een complicatie. Hij bleef bij hun dochter, elke stap, elke handeling, met liefde, aandacht en zorg. Hij was de rots in de branding, zoals vaders zijn. Sterk, onverwoestbaar en toch ook zacht van binnen. Zij kreeg ondersteuning van mij, met liefde, aandacht en zorg. Nadat zij overgedragen was aan andere zorgverleners kon ik helpen met het verhuizen van hun spullen naar een nieuwe kamer. Daarnaast kon ik hem ondersteunen en vertellen wat er ging gebeuren met haar. Zowel zij als hun dochter hadden wat tijd nodig om te herstellen van deze intense ervaring. Maar ook hij, want vaders hebben ook ruimte en tijd nodig om te herstellen van een intense ervaring die ze een plekje moeten geven. Vooral als het anders loopt dan verwacht.
De kraamweek werd niet thuis doorgebracht, maar in een gespecialiseerd kinderziekenhuis. Daar bezocht ik hun, en hun prachtige dochter. Een klein poppetje lag daar aan allemaal kleine slangetjes en infusen. Allemaal monitoren en piepjes die haar nauwlettend in de gaten hielden. Dat was nu hun houvast.
De gehele tijd hielden we contact met elkaar. Elke mijlpaal, elk hoogtepunt werd gevierd. De mooiste mijlpaal was dat hun kleine meid naar huis mocht.
Daar ging ik op bezoek bij ze, een afsluitend gesprek. Een weerzien met een liefdevol stel, een prachtig jong gezin, en een kleine wereldburger.
Nog niet eerder voelde ik mezelf zenuwachtig tijdens een nagesprek. In mijn hoofd duizelde het vooraf. “Heb ik wel genoeg gedaan? Heb ik ze wel de liefde en aandacht kunnen geven die zij verdienen? Had ik meer kunnen doen?”
Maar toen ik daar aankwam viel al onzekerheid van mijn schouders. Het voelde precies goed. Voor hun was het precies goed. Zij waren dankbaar dat ik erbij was gedurende het gehele proces. Dat ik voor hen een bekend gezicht was tijdens de zwangerschap, geboorte en in de tijd daarna. Voor hun was het fijn dat hij bij hun dochter kon zijn toen het anders liep. En dat zij in vertrouwde handen bij mij en de zorgverleners was. Bij beide was er iemand die zij kenden, en vertrouwden. Die met liefde en aandacht kon zorgen.
Het was precies goed zo. Het allergrootste compliment dat ik kreeg was: “Bij een tweede kindje willen we jou weer erbij.”
Het begeleidingstraject sloot ik af met een glimlach van oor tot oor. Het allermooiste aan dit alles is? Regelmatig krijg ik een update of een prachtige foto van hun prachtige, liefdevolle en dynamische gezin. Zij delen nog steeds hun geluk met mij. En ik deel graag daarin mee, want dat maakt mijn dag altijd een stukje mooier.
Over Geneviève,
Moeder van Roy (’11), Rylonn (’16), sterrentweeling (’17) en Chloéy (’18), vrouw van Richard. Gepassioneerd, betrokken, perfectionistisch, leergierig, creatieve duizendpoot, van alles wat, paardenmeisje, paaldansen, achtergrond in de sociaal-pedagogische hulpverlening en Indofood.
Geneviève werkt als geboorte-, en postpartum doula. Tevens volgt zij aan StillBirthday een specialisatie tot bereavement (rouw)doula. Zo kan zij (aanstaande) ouders bijstaan die te maken hebben (of hebben gehad) met rouw- en verlies rondom de geboorte, en in de tijd daarna. Daarnaast is zij Dancing for Birth instructor. Ze geeft zwangeren en (pas)bevallen moeders met hun baby’s dansles. Ook loopt zij mee met een ervaren doula op een asielzoekerscentrum. Daar helpt zij mee de zwangeren te begeleiden, en wordt er nauw samengewerkt met de verloskundigen. Geneviève is doula geworden vanwege haar eigen ervaringen rondom zwangerschap, geboorte en in de post-partum periode. Vanuit de visie: “Want bij elke geboorte wordt een gezin gevormd.”