Enige tijd geleden werd het me nog eens pijnlijk duidelijk dat niet alle baby’s verwekt en geboren worden uit liefde. Natuurlijk wist ik dit al langer, maar om het zo dichtbij mee te maken, zo tastbaar te voelen. Dat maakt het pijnlijk echt.
Haar leerde ik kennen tijdens het spreekuur van de verloskundige. Rustig, ingetogen en vooral heel afwachtend. Kinderlijk bijna, hoe ze naar ons keek. Alsof ze wachtte op iets, of iemand die haar zou helpen of misschien wel redden. Haar voorgeschiedenis deed vermoeden dat ze in haar jonge jaren al een leven vol ongeluk en rampspoed achter zich had gelaten. Het maakt uit waar jouw wieg staat, en niet elke wieg bevindt zich in een liefdevolle omgeving.
Na een echo bleek dat haar kindje een medische indicatie had. Nederlanders zijn geneigd te zeggen: “Maar ach, als dát alles is? Je kindje is verder gezond? Dat is het allerbelangrijkste.” Maar in haar cultuur kijken ze bij een indicatie, welke dan ook, niet naar de mogelijkheden, maar vooral naar de schande die daaruit voort kan komen. In het land van herkomst worden dergelijke aandoeningen behandeld alsof ze besmettelijk zijn, als een paria. Na het constateren van de medische indicatie zouden er meer afspraken en onderzoeken volgen. Samen met mijn collega besloten we dat ik haar zou gaan ondersteunen tijdens die afspraken en onderzoeken.
De eerste medische echo staat me nog vers in mijn geheugen gegrift. Het was een beetje ongemakkelijk, of lastig op zijn minst. Alles ging met Google Translate en handen en voeten. Maar ik denk dat we beiden voelden dat het goed zat tussen ons. De gynaecoloog had voor de echo wel een tolk gebeld, het moest immers wel goed uitgelegd en vertaald aan haar worden wat er precies aan de hand was. Ze startte de echo, en kundig als ze was, vertelde ze stap voor stap aan haar wat ze deed. Ze legde uit wat ze zag, en wat ze dacht te zien. Na een tijdje was ze klaar met het echoapparaat en kwam haar eindconclusie. Er was inderdaad een dergelijke indicatie, wat hiervan de grondslag was, zou een onbeantwoorde vraag blijven vermoedde ze.
Ze was in tranen. Schokschouderend, huilend, vroeg ze waarom haar dit overkwam? Waarom haar kindje dit moest meemaken? De gynaecoloog was menselijk, lief en heel zacht; de tranen stonden ook in haar ogen toen ze haar zo zag huilen. Ze legde een hand op haar schouder en zei dat ze het heel vervelend voor haar vond. Dat ze haar graag ander nieuws had willen brengen maar dat dit het voor nu was. Er zou nog een vervolgafspraak plaatsvinden in een ander ziekenhuis. Hierop beloofde ik haar dat ik erbij zou zijn, voor haar. Ze was immers moederziel alleen hier gekomen, en familie had ze niet meer.
Enkele maanden later was er weer een afspraak, ditmaal in een ander ziekenhuis. Zoals beloofd ging ik met haar mee. Ook deze gynaecoloog constateerde dezelfde medische indicatie. Nagenoeg dezelfde situatie deed zich voor als de eerste keer. Er werd een echo gemaakt, een tolk gebeld, uitleg gegeven, zij huilde en stelde nogmaals haar vragen, de tolk vertaalde. De gynaecoloog vroeg: “Kan je voor mij vertalen? Ik zie namelijk dat ze heel verdrietig is, maar ik snap niet zo goed waarom. Want haar kindje is verder gezond?”
Hoe goedbedoeld de vraag vast ook was geweest, ze sloeg dicht. Ze keek naar de grond, en haar gezicht verstarde. Onhandig deed ik een poging om het te lijmen, maar ze was niet meer bereikbaar voor communicatie met de gynaecoloog. Er volgde nog een afspraak met een kinderarts aan het einde van de zwangerschap. Een lieve, betrokken vrouw die met zorg en aandacht de tijd nam om haar alles uit te leggen. Ook daar was ik bij. Elke keer dat ze me zag straalde ze, ze glimlachte van oor tot oor. Met onhandige hand-, en voetgebaren en een beetje Google Translate liet ze me telkens merken dat ze dankbaar was voor de helpende hand die ik haar bood. Als iemand keer op keer voor jou en jouw gezin bidt, dan weet je dat dankbaarheid vele vormen kent.
De dag dat ze ging bevallen zag ze eerst mijn collega, en ik voegde me later bij hen. Ondanks de beperkingen vanwege COVID-19 waren ze in het ziekenhuis enorm blij dat we erbij waren, dat we er voor haar waren. Geen moment was er discussie of wij beide zouden mogen blijven, het was gewoon zo. Ze ving de weeën goed op, volgde de tips op die we gaven en voerde ze samen met ons uit. Van dansend door de kamer op Shakira, douchen, rusten tot billen schuddende rebozo-technieken. Ze stond er allemaal voor open, we konden met haar lezen en schrijven. Ze vertrouwde ons.
Na een aantal uur bleek dat de ontsluiting stagneerde. We hadden al behoorlijk wat dingen uitgeprobeerd. Mijn collega zei: “Zelf heb ik het gevoel alsof er haar iets tegenhoudt. Kan je eens vragen of er iets is?” We leunden met zijn drieën op een ziekenhuisbed. Met Google Translate probeerde ik te achterhalen of er iets speelde bij haar. Misschien was ze bang, of verdrietig, of wilde ze nog iets uitspreken. Na een paar zinnen begon ze zachtjes te snikken, ze verborg haar hoofd in haar handen. We troostten haar. Lieten het zijn. Opeens hief ze haar hoofd op en vroeg of ik wilde vertalen. “Je gelooft in God, zelfs als ik op dat moment aankom denk ik dat ik je baas ben. Ik mis God die ik op dat moment heb en ook steun van jou. Ik wil jullie beiden bedanken alsof het mijn zus en mijn moeder zijn die ik nooit in de mijne heb gehad leven. Ik dank u zeer.”
Hoewel Google Translate ongelukkig vertaalde, was de strekking duidelijk. Het raakte mij als moeder, als dochter, als vriendin, als persoon. Hoe alleen moet je jezelf voelen in een vreemd land? Weggerukt van alles en iedereen die je kende en wat je ooit lief was. Moederziel alleen, er was letterlijk niemand voor haar. Behalve wij. We vertelden haar dat we er voor haar zouden zijn. Dat ze niet alleen was, en dat we bij haar zouden blijven. Even later leek het alsof de weeën een andere wending namen. Intenser, krachtiger en frequenter. Ondanks de intensere weeën werd er toch besloten voor een epiduraal. Er werd zo gehoopt dat er meer ontspanning zou komen, en dat ze nieuwe krachten kon opdoen voor de laatste fase.
Een dag later was hij er dan eindelijk. Haar zoon. Ineens had ze haar eigen familie. Misschien niet uit liefde verwekt, maar geboren in een kamer vol liefde. Vol mensen die haar en haar zoon liefde, geluk en gezondheid gunden. Wat was ze kwetsbaar maar immens sterk. Met de komst van haar zoon was ze zichtbaar veranderd. Ze was niet meer haar geschiedenis, ze was nu moeder van een zoon. Alle geboortes die ik heb bijgewoond, die vergeet ik niet. Maar sommige hebben voor mij een bitterzoet, gouden randje. Deze geboorte is er een van.
De naam van haar zoon betekent “bode”. Achteraf gezien denk ik, dat ze juist deze “bode” nodig heeft gehad om te ontspannen. Om de vlucht in te zetten die ze nodig had om zichzelf te redden. Een “bode” die haar een uitweg bood uit haar situatie. Maar tegelijk voorzag in een toekomst waarbij liefde wél gevierd kon en zou worden.
—————————————————–
Over The Birth Stylist™
Geneviève is moeder van drie kinderen en drie sterrenkinderen. Vrouw van Richard. Pleegmoeder. Een Pennymeisje met haar eigen Black Beauty. Liefhebber van Indofood (een deel van mijn roots). Creatief (zoals zovelen), zachtaardig en humoristisch. Geneviève werkt als birth-, en bereavement doula. Ze staat (aanstaande) ouders bij tijdens de zwangerschap, geboorte en kraamtijd. Daarnaast is zij gespecialiseerd in verliesgeboortes. Ook loopt zij mee met een ervaren doula op het AZC.
Wil je meer volgen van The Birth Stylist™ à @thebirthstylist